Dzień dobry!

Witajcie, witam? Tak chyba się zaczyna pisanie bloga. Nie wiem, nigdy nie pisałam. Dlaczego? Na pewno nie dlatego, że nie lubię pisać, bo lubię. Czytać też lubię, w tym blogi czytać lubię. Więc dlaczego? Chyba dlatego, że wcześniej nie miałam wystarczającej motywacji do pisania. Teraz mam motywację i od jakiegoś już czasu zabieram się do tego, żeby stworzyć internetowy zapis kłębiących się w mojej głowie myśli. Brzmi ekshibicjonistyczne? Być może, ale jeżeli ich uwolnienie ma mi przynieść ulgę, trudno - biorę to "na klatę" i jestem ekshibicjonistką.

Skąd ta motywacja i dlaczego skopana przez życie? No właśnie. Życie mnie skopało, pokazało swoją ciemną stronę, ale wyciągnęłam drewniany mieczyk i podejmuję walkę. Często nierówną, prawie zawsze trudną, ale na pewno nie bezcelową. Poza mieczykiem w mojej walce towarzyszą mi liczni pomocnicy, czyli przyjaciele, członkowie rodziny, a nawet nieznajomi, którzy mijając mnie na ulicy zwyczajnie się uśmiechną. Dziękuję wszystkim moim pomocnikom, bo bez nich byłoby mi znacznie trudniej.

Ale do rzeczy... Skopana przez życie, bo? Bo 16 stycznia 2012 roku podarowano mi kompana, z którym mam spędzić resztę życia. Kompanem tym jest dwujamowy stymulator serca, czyli prościej mówiąc - rozrusznik serca, którego elektrody mam w przedsionku i komorze serca. Miałam wówczas 27 lat i tego dnia legły w gruzach niektóre z moich marzeń. Legły w gruzach, gdyż - wbrew słowom lekarzy - rozrusznik ogranicza. Mając go w sobie nie mogę się już wspinać, choć marzyłam o kursie wspinaczkowym i o wyjazdach w wysokie góry. Obecnie marzenia te odłożyłam na później i wierzę w to, że jeszcze je zrealizuję. Przez rok uczyłam się żyć z rozrusznikiem, aż w końcu go zaakceptowałam. Wtedy też wydawało mi się, że to koniec moich problemów. Tak, mam blok przedsionkowo-komorowy III stopnia, który sprawia, że samodzielnie moje serce uderza zaledwie 37 razy na minutę. Tak, mam rozrusznik, dzięki któremu żyję. Ale nie, nie jestem na nic więcej chora. Ot zwyczajnie uszkodzone serce, zaburzenia jego rytmu.

W listopadzie 2012 roku zmieniłam lekarza, co ma kluczowe znaczenie w dalszej części mojej historii. Podczas wizyty nowa pani kardiolog zadała jedno krótkie pytanie, którego poprzedni medycy nigdy nie postawili. "Czy przypomina sobie Pani, żeby kiedykolwiek ukąsił Panią kleszcz? Bo zaburzenia rytmu mogą być spowodowane przez boreliozę". Idąc tym tropem i przy ogromnym zbiegu okoliczności udało mi się potwierdzić diagnozę. Tak, jednak jestem na coś więcej chora. Tak, jest to borelioza. Co więcej, mam dwie choroby, a tą drugą jest bartonelloza.

Moje choroby spowodowane są przez dwie bakterie, które przenoszą kleszcze - borrelię i bartonellę. Prawdopodobnie to bartonella uszkodziła moje serce. Co gorsza, mam je już stosunkowo długo i z tego względu zdążyły już sporo namieszać.

Od marca leczę swoje panie B., a moje leczenie potrwa co najmniej rok. Na szczęście po wielu miesiącach prób i błędów jestem w dobrych rękach i w pełni ufam moim lekarkom (lekarce od kleszczy i lekarce od serca). Nie zmienia to jednak faktu, że wciąż potrzebuję swój drewniany mieczyk. Teraz nawet bardziej niż wówczas, gdy walczyłam tylko z blokiem serca i oswajałam rozrusznik. Leczenie, którego się podjęłam nie jest łatwe. Zmusiło mnie do zmian w nawykach żywieniowych, począwszy od diety, skończywszy na dokładnych godzinach posiłków. Zmusiło mnie również do połykania około 16-18 różnych tabletek dziennie. Niemniej jednak nie to stanowi największy problem. Największym problemem jest bowiem moje samopoczucie, na które wpływa odczuwanie fizycznego i psychicznego bólu - mniej lub bardziej intensywnie każdego dnia walki z paniami B.

Zatem Skopana przez życie to skopana przez choroby odkleszczowe, a motywacja z zupełnie prywatnej zaczyna również nabierać publicznego charakteru - im więcej osób będzie miało świadomość, na czym polega walka z paniami B., tym mniej kolejnych skopanych przez życie w przyszłości. Przynajmniej taką mam nadzieję...