Co słychać

Zagubiłam się w czasoprzestrzeni. W majówkę poza drobnymi przyjemnościami czas spędzałam na nauce, bo 7 maja miałam egzamin z angielskiego, który wypadł całkiem dobrze :) . Poza tym w czwartek Ł. miał urodziny, więc w tej zagubionej czasoprzestrzeni przygotowywałam jeszcze parę niespodzianek. W efekcie sekundy, minuty, godziny, dni mijały potwornie szybko i w ten sposób mamy już 1/3 maja. Ja się pytam - kiedy, jak, dlaczego? Impossible.

Kuracja lambliowa jak zwykle "milusia". Używając młodzieżowego slangu (a co ;-) , chociaż przez język się odmłodzę) - ryje mi umysł i ryje mi ciało. Poza dragami popijam sobie jakąś wstrętną ziołową nalewkę, która ma też być korzystna przy pasożytach.

Poza tym czekam na przesyłkę z debecyliną, którą wysyła mi zapoznana pani z facebookowej grupy boreliozy. Tak sobie myślę, że te zastrzyki to coś, czego chyba najbardziej się teraz boję. Strach porównywalny ze strachem przed pierwszą kroplówką z Biotraksonem... Trzeba będzie ogarnąć ten temat w przyszłym tygodniu, bo do tej pory odkładałam go sobie na przyszłość. Trzymajcie kciuki, żebym wytrzymała bez wycia z bólu, bo bólu to ja nie lubię, choć codziennie się z jakimś mierzę.

Z nowości jeszcze - w czwartek zrobiłam w Diagnostyce badanie na poziom witaminy D - odkleszczowa pani doktor zaleciła mi je zrobić. Lamblie mają jej poziom obniżać. Ale bym zrobiła psikusa tym lambliom, gdyby witamina D była w normie. Takie małe marzenie... Wyniki we wtorek lub w środę, bo we wtorek jestem cały dzień w pracy i mogę nie zdążyć po nie podjechać.

Pewnego dnia chciałam sobie poczytać o lambliach, ale jak trafiłam na różne fora, to doszłam do wniosku, że już nigdy więcej czytać nie będę. Jak zobaczyłam, co ludzie tam piszą - objawy, samopoczucie, konsekwencje w postaci innych chorób wywołanych przez pasożyty, to stwierdziłam, że to czytanie mnie tylko smuci, dołuje, wprowadza w fatalny nastrój. Dlatego powiedziałam STOP i nie czytam. Wolę nie wiedzieć - sama nie wierzę, że osiągnęłam taki stan.

Ostatnio kumpela w rozmowie nazwała mnie bohaterką (Aguś, jak to czytasz, to serdecznie pozdrawiam), dlatego że tyle tego znoszę, normalnie pracuję i robię jeszcze inne rzeczy (takie moje małe społeczne ADHD). Oczywiście, za żadną bohaterkę się nie uważam i najpierw podeszłam do tego określenia neutralnie, ale po jakimś czasie zaczęłam sobie myśleć - cholera, ja nie chcę być uznawana za żadną bohaterkę. Chciałabym po prostu żyć normalnie. Być zwykłym, małym ludkiem i nie musieć znosić czegokolwiek...

PS kupiliśmy z Ł. rolki :)